Dotychczas wyróżniono kilkadziesiąt podgatunków dzika. Poniżej przedstawiono najczęściej akceptowane przez badaczy, w nawiasach podano orientacyjny zasięg występowania danego podgatunku:

    Sus scrofa scrofa – dzik środkowoeuropejski – podgatunek nominatywny (Europa)
    Sus scrofa algira (zachodnia Afryka)
    Sus scrofa attila (południowo-wschodnia Europa po Kaukaz)
    Sus scrofa cristatus (Indie i Indochiny)
    Sus scrofa davidi (Azja Południowa)
    Sus scrofa leucomystax (Chiny)
    Sus scrofa libycus (Turcja, Palestyna, Uzbekistan i Kazachstan)
    Sus scrofa majori (Włochy)
    Sus scrofa meridionalis (Andaluzja, Sardynia i Korsyka)
    Sus scrofa moupinensis (południowo-wschodnia Azja)
    Sus scrofa nigripes (Azja Środkowa)
    Sus scrofa riukiuanus (Wyspy Nansei)
    Sus scrofa sibiricus (Syberia, Mongolia)
    Sus scrofa taivanus (Tajwan)
    Sus scrofa ussuricus (Mandżuria)
    Sus scrofa vittatus – dzik azjatycki (Indonezja)

Niektórzy autorzy proponują uznać tylko cztery z wymienionych podgatunków:

    Sus scrofa scrofa (Europa, Afryka Północna i zachodnia Azja)
    Sus scrofa cristatus (od Azji Mniejszej do Indii)
    Sus scrofa ussuricus (północna Azja i Japonia)
    Sus scrofa vittatus (Indonezja i część Azji Południowo-Wschodniej)

Wśród podgatunków dzika często jest wymieniana pod nazwą Sus scrofa domestica lub Sus domestica – świnia domowa. Świnia domowa jest udomowioną formą dzika, a nie jego podgatunkiem. Jej naukowa nazwa to Sus scrofa f. domestica, gdzie "f." jest skrótem od słowa "forma".

Sus scrofa może krzyżować się ze świnią brodatą (Sus barbatus) i świnią celebeską (Sus celebensis). Hybrydy dzika i świni domowej nazywane świniodzikami dają płodne potomstwo.